Monopoly Disney - czyli sięgamy po nieco ambitniejsze gry.
Monopoly, to bardzo popularna gra. Dziś mam okazję przestawić ją w wersji dostosowanej także dla dzieci. Nie spodziewałam się niczego wyjątkowego, a jednak... Sami zobaczcie, czym gra może nas zaskoczyć.
Odkąd Ola zobaczyła reklamę gry Monopoly, uparła się, że musi ją mieć. I wstyd przyznać, ale zakup odkładałam, bo byłam przekonana, że jest jeszcze za mała, aby pojąc zasady. Chociaż reguły nie są skomplikowane dla dorosłych, to jednak dziecko nie tylko musi dobrze kalkulować, ale dodatkowo wykazać się sprytem i odpowiednią taktyką. No a jak to wygląda w praktyce?
Ola na widok gry wpadła w szał - po pierwsze, uradowana, że w końcu ma grę, o której tak marzyła, po drugie - gra przerosła nasze oczekiwania. Kiedyś grałam w starą grę Monopoly - i jak przez mgłę pamiętam nijaką, poszarzałą planszę. A tu pierwsze zaskoczenie: gra jest bajecznie kolorowa. Zarówno Ola i Rafał (który bacznie przyglądał się grze), byli zachwyceni planszą, na której znajduje się mnóstwo postaci z popularnych bajek Disney. Chwilę zajęło im oglądanie głównej atrakcji, potem przerzucili się na pionki. Tutaj muszę przyznać, że i ja wydałam westchnienie aprobaty: pionki są metalowe. Ciężkie, więc nie będą się przewracały, po delikatnym szturchnięciu planszy i złośliwie toczyły w sobie wiadomym kierunku (a potem te pytania: - Gdzie stałem? No gdzie stałem?). Pionki są też takim małym arcydziełem - przedstawiają atrybuty z bajek: pantofelek, lampa, jabłko, filiżanki, statek i cyrk. Po ósmej rozgrywce śmiało mogę napisać, że wybór pionków dla dzieci ma ogromne znaczenie: przy każdej rozgrywce sięgają po inny.
Co jest najdziwniejsze, kolejnym zaskoczeniem była dla mnie... instrukcja. Jest bardzo jasna i czytelna, ale zawiera także bardzo ciekawy zapis: Wielu graczy tworzy własne zasady gry... Łooo rany... Aż oblałam się rumieńcem, przypominając sobie, że gdy byliśmy młodsi, to "jeździliśmy koleją" za odpowiednią opłatą. Nie wiem kto wymyślił tą zasadę, ale fajnie był zapłacić 250 i ominąć domki przeciwnika. No cóż? W tej wersji mamy zamki. A zamkami nie przeskoczymy pól - może, że na latającym dywanie. Poza tym Ola sztywno trzyma się reguł i nie dopuszcza to zmian.
Kolejną zaletą instrukcji jest przygotowanie do gry. W sporej tabeli znajdziemy wykaz pieniążków, które należy rozdać każdemu graczowi. Pieniążki są narysowane, a obok nich znajduje się czytelny zapis np. x2 lub x5. I tym prostym zapisem umożliwili Oli samodzielne rozkładanie gry. No coś genialnego! Ja kończę zmywać, a Ola w tym czasie rozdziela budżet przypadający na każdego gracza. Jest to naprawdę spore ułatwienie.
Monopoly Disney to nie gorsza wersja standardowej gry - wizualnie przygotowana jest dla dzieci, jednakże zasady pozostają bez zmian. Tak więc gdy dzieci zasną, można rozegrać partyjkę z przyjaciółmi - bajkowe postacie z pewnością naszej reputacji poważnego rodzica nie nadszarpną.
Ola ma 6,5 roku - gra przewidziana jest dla dzieci w wieku od 8+. A mimo wszystko z grą daje sobie świetnie radę. Bez problemu wydaje resztę - gdy mówię, że musi zapłacić 18 (oczywiście złotych, niech się uczy polskiej waluty), to kładzie mi 20 i przypomina, że muszę wydać jej 2 złote (o jak to strasznie brzmi) reszty. Większymi sumami także bez problemu obraca - a wahania przy wręczaniu zapłaty zdarzają się niezwykle rzadko. Za pierwszym razem dopisało jej szczęście - szybko zdobyła dwa pełne "państwa" i zaczęła się rozbudowywać. Pech chciał, że wylosowała kartę, która zmusiła jej do opłacenia wszystkich domków. W ten sposób przegrała :-) Co jest godne uwagi: nie pomagałam jej, ani nie dawałam specjalnie wygrać. Mi jakoś w tej partii szczęście nie dopisywało i stawałam albo na polach wykupionych, albo płatnych, a już sporą część tury przesiedziałam w więzieniu (co wzbudziło w Rafale niezwykłą radość). Tak więc gra jest uwarunkowana nie tyle od wieku, co od umiejętności liczenia. Ola z nią nie ma żadnych problemów, a od soboty gramy w nią codziennie - czasem po kilka razy. I trzeba przyznać, że trwa zaciekła rywalizacja. Pociecha szybko uczy się zasad, a gra sprawia radość zarówno dziecku jak i rodzicowi.
Za możliwość przetestowania gry bardzo dziękujemy.
Odkąd Ola zobaczyła reklamę gry Monopoly, uparła się, że musi ją mieć. I wstyd przyznać, ale zakup odkładałam, bo byłam przekonana, że jest jeszcze za mała, aby pojąc zasady. Chociaż reguły nie są skomplikowane dla dorosłych, to jednak dziecko nie tylko musi dobrze kalkulować, ale dodatkowo wykazać się sprytem i odpowiednią taktyką. No a jak to wygląda w praktyce?
Ola na widok gry wpadła w szał - po pierwsze, uradowana, że w końcu ma grę, o której tak marzyła, po drugie - gra przerosła nasze oczekiwania. Kiedyś grałam w starą grę Monopoly - i jak przez mgłę pamiętam nijaką, poszarzałą planszę. A tu pierwsze zaskoczenie: gra jest bajecznie kolorowa. Zarówno Ola i Rafał (który bacznie przyglądał się grze), byli zachwyceni planszą, na której znajduje się mnóstwo postaci z popularnych bajek Disney. Chwilę zajęło im oglądanie głównej atrakcji, potem przerzucili się na pionki. Tutaj muszę przyznać, że i ja wydałam westchnienie aprobaty: pionki są metalowe. Ciężkie, więc nie będą się przewracały, po delikatnym szturchnięciu planszy i złośliwie toczyły w sobie wiadomym kierunku (a potem te pytania: - Gdzie stałem? No gdzie stałem?). Pionki są też takim małym arcydziełem - przedstawiają atrybuty z bajek: pantofelek, lampa, jabłko, filiżanki, statek i cyrk. Po ósmej rozgrywce śmiało mogę napisać, że wybór pionków dla dzieci ma ogromne znaczenie: przy każdej rozgrywce sięgają po inny.
Co jest najdziwniejsze, kolejnym zaskoczeniem była dla mnie... instrukcja. Jest bardzo jasna i czytelna, ale zawiera także bardzo ciekawy zapis: Wielu graczy tworzy własne zasady gry... Łooo rany... Aż oblałam się rumieńcem, przypominając sobie, że gdy byliśmy młodsi, to "jeździliśmy koleją" za odpowiednią opłatą. Nie wiem kto wymyślił tą zasadę, ale fajnie był zapłacić 250 i ominąć domki przeciwnika. No cóż? W tej wersji mamy zamki. A zamkami nie przeskoczymy pól - może, że na latającym dywanie. Poza tym Ola sztywno trzyma się reguł i nie dopuszcza to zmian.
Kolejną zaletą instrukcji jest przygotowanie do gry. W sporej tabeli znajdziemy wykaz pieniążków, które należy rozdać każdemu graczowi. Pieniążki są narysowane, a obok nich znajduje się czytelny zapis np. x2 lub x5. I tym prostym zapisem umożliwili Oli samodzielne rozkładanie gry. No coś genialnego! Ja kończę zmywać, a Ola w tym czasie rozdziela budżet przypadający na każdego gracza. Jest to naprawdę spore ułatwienie.
Monopoly Disney to nie gorsza wersja standardowej gry - wizualnie przygotowana jest dla dzieci, jednakże zasady pozostają bez zmian. Tak więc gdy dzieci zasną, można rozegrać partyjkę z przyjaciółmi - bajkowe postacie z pewnością naszej reputacji poważnego rodzica nie nadszarpną.
Ola ma 6,5 roku - gra przewidziana jest dla dzieci w wieku od 8+. A mimo wszystko z grą daje sobie świetnie radę. Bez problemu wydaje resztę - gdy mówię, że musi zapłacić 18 (oczywiście złotych, niech się uczy polskiej waluty), to kładzie mi 20 i przypomina, że muszę wydać jej 2 złote (o jak to strasznie brzmi) reszty. Większymi sumami także bez problemu obraca - a wahania przy wręczaniu zapłaty zdarzają się niezwykle rzadko. Za pierwszym razem dopisało jej szczęście - szybko zdobyła dwa pełne "państwa" i zaczęła się rozbudowywać. Pech chciał, że wylosowała kartę, która zmusiła jej do opłacenia wszystkich domków. W ten sposób przegrała :-) Co jest godne uwagi: nie pomagałam jej, ani nie dawałam specjalnie wygrać. Mi jakoś w tej partii szczęście nie dopisywało i stawałam albo na polach wykupionych, albo płatnych, a już sporą część tury przesiedziałam w więzieniu (co wzbudziło w Rafale niezwykłą radość). Tak więc gra jest uwarunkowana nie tyle od wieku, co od umiejętności liczenia. Ola z nią nie ma żadnych problemów, a od soboty gramy w nią codziennie - czasem po kilka razy. I trzeba przyznać, że trwa zaciekła rywalizacja. Pociecha szybko uczy się zasad, a gra sprawia radość zarówno dziecku jak i rodzicowi.
Za możliwość przetestowania gry bardzo dziękujemy.
